بعد اینکه با شروع ترم هشت کارشناسی کرونا اومد، بدو بدو جمع کردیم و برگشتیم خونه هامون.
بعد اینکه تموم شد بدو بدو برگشتم تا پروژه کارشناسی رو تموم کنم و هنوز تموم نشده بود که فرستادنم خونه و بهم خوابگاه ندادن!
حالا که دارم بهش فکر میکنم می بینم به نظرم اگر پافشاری میکردم شاید میتونستم بمونم و شاید خودم نمیخواستم دیگه توی اون خوابگاه خالی با یکی دو تا سکنه باقی بمونم!
برگشتم و یک سال و نیم رو توی خونه گذروندم و حالا میرم که دو ترم پایانی ارشد رو توی خوابگاه بگذرونم!
مثل روز واضحه که کسی اینجا نمی خونه حرف های منو!
این روزا دیگه کی وبلاگ چک میکنه اصن؟
ولی خب ... وقتی نگاه میکنم بهش و می بینم سال هاست که دارمش حس خوبی میده ...
اونوقت با خودم فکر میکنم اگر تا شروع سی سالگی هم داشته باشمش اونوقت خیلی جالبه این روزهایی که ثبت شدن.
آدم ها فرموشکارن ... جزییات یادشون میره ... روزها یادشون میره و آخرش سال ها یادشون میمونه و اگه خیلی بگذره هر چند سال یه دوره کوتاه میشه توی ذهنشون.
هومممم ... اره خلاصه دارم میرم ...
