191. ترسی کہ ھست ....
ترس ...وقتی بہ ترس فکر کنم چیزای زیادی میاد تو ذھنم کہ ازش میترسم ....
این چیز ها اتفاقا چیزای مھمی ھم ھستن ....
اون چیزھا بمونہ تو دلم ....
دیشب برنامہ ریختم و رفتیم خونہ خالہ جان از کربلا باز گشتہ ....
خالہ جان دیگہ ام کہ از ولایت مھاجرتیشون یہ سر اومدھ بودن اینورا خبر کردیم کہ بیاد ...
دخترخالہ نصفہ مھندس عمرانی ھم فردا امتحان داشت ....
شب خوبی بود و من حس کردم یہ فاجعہ ای ھم دیدم ...
حس بدی بود ... خیلی .... از تصور اینکی من ھم شاید خدایی ناکردھ در آیندھ بہ این شکل روزگار بگذرونم سخت بود ...
ھر آدمی برای خودش آرمان و آرزویی دارھ ...
و من فکر میکنم اگر دوسال پیش در ھمون مدرسہ باقی می موندم الان ھمچنان کاسہ چہ کنم چہ کنم دستم گرفتہ بودم ....
الان از وضعیتم ناراضی نیستم ... خداجان شکرت .... خدایا تو شاھدی مگہ نہ ؟
می بینی کہ صدات میکنم ؟ از خودت خواستم ....
نہ درس نہ زندگی اول اون نگاھ رو میخوام ... بدھ بگم میخوام
؟
لطفا خداجان .... تا سالھای قبل میترسیدم بگم اما الان جرئت گفتن پیدا کردم .... حاضر شدم بہ رضات .... خداجانم ... خیلی دردناکہ .... خیلی .... این گنگی خیلی در آورھ .....
اینکہ با توضیحی کہ معلم داد رسیدم بہ این مسئلہ کہ من برای اینکہ بفھمم چیزی رو کہ از درک محدودم خارجہ اونو محدود میکردم و فکر میکردم خب الان این اینہ و ھمینہ و جز این نیس....
وای خدایا.... این کتاب ھای دینی مورو بہ تنم راست میکنن...
ولی خیلی یہ حالی بود .... یہ لحظہ بہ این فکر کردم کہ چرا اصرار دارم اونطوری کہ دلم میخواد فکر کنم ؟ اصن این اونطری کہ من فکر میکنم نیست ..مثہ اغلب مواردی کہ وقتی تو ح یہ سوال می مونم میدونم نگاھم بہ سوال درست نیست ...حالا من نہ نگاھم درست بودھ نہ حتی اینقدری واسع کہ بخاد یہ عظمت رو تو خودش جا بدھ ....
تو دینی 2 خوندم آدم کہ بعد مرگ وارد برزخ میشہ دیدش باز تر میشہ و چیزایی رو میفھمہ کہ قبلا درک نمیکرد ....
یہ احساس گنگیہ ... روحم میخواد بدونہ ینی چہ جوری ؟
چقدر سوال تو ذھنمون ھست ....
و اگہ یہ بچہ دو سالہ میخؤاد فقط بدونہ تو خؤنش چیا ھست و چی میگذھ و تو خیابون چہ حیوونیہ و چہ ماشینیہ .... من الان تو این سن خداجانم میخوام بدونم این دنیا کجاست کہ من اومدم ؟
چی ؟ چطور ؟ خدایا بگردم دنبالش کمکم میکنی ؟
خدایا کجا بگردم ؟ خدایا حرف کسی رو باور کنم ؟ خدایا نمیدو چی رو قبول کنم .... خداجونم نمیدونم ....
خدایا بارھا ازت خواستم ....
راھم اون راھی باشہ کہ بھش میگی صراط مستقیم ....
گاھی یہ سری افکار بچگانہ و دنی خیلی اذیت کنندھ ان .... یہ حسی دارم .... انگار انگار فقط انگار یہ حآت درونی دارم کہ مءگہ نگا انگار یہ نمہ بزرگ شدی ... چہ شود خدا چہ نشود ریسمانی کہ ھست رو ول نمیکنم .... تا ابد ....
یاعلی
فاطیما کیان